Açıklama
Hava toprak su her yer hüzün kokuyor sen kokuyor
Ağaçlar seni soluyordu.
Ve her yerde sen vardın.
Bembeyaz bahar saçan papatyalarda
Kendini beğenmiş ateş kırmızısı çiçeklerde
Dalından kopup çaresizce sağa sola savrulan kuru yapraklarda
Ve kasvetli ayların soğuk yalnızlığında
Her yerde sen vardın
Sen yoksun
Kendinden geçmişti, kendinden geçercesine sallıyordu kızıla boyanmış bıçağı. Hayatın tam göbeğine saplıyordu… Sanki ömrü boyunca bu anı beklemiş, bu anı kollamıştı. İşte o koca kafalı hayat tüm acımasızlığı, tüm heybeti ve bütün zayıflığıyla karşısındaydı. Hep kaçak dövüşmüş, hep umulmadık anlarda çullanmıştı kurbanlarının üstüne. En sonunda yakalamış, şuracıkta kıstırmıştı. Bir daha bir daha bir daha…
Hayatın sesi kesildi, omuzları düştü.
